Wat we zien als we de perimenopauze doormaken, is dat onze oestrogeenspiegels beginnen te dalen, en dat zal onze stress tolerantie verminderen. We hebben allemaal een stress buffer, de bescherming tegen de negatieve effecten van het ervaren van stressvolle gebeurtenissen. Wanneer onze stress buffer afneemt, vermindert de hoeveelheid stress die we lichamelijk en psychisch kunnen tolereren.
Vroeger kon je dus bijvoorbeeld heel veel cardio doen. Je kon koolhydraten schrappen uit je menu. Je kon prima functioneren met weinig calorieën. Je hoefde niet zoveel te slapen. Je kon beter tegen alcohol. Nu in de perimenopauze zou je al deze dingen ook kunnen doen, namelijk stress bovenop stress bovenop stress stapelen, maar je stress tolerantie lag voor de perimenopauze veel hoger omdat je hormonen in balans waren.
Nu onze oestrogeenspiegels beginnen te dalen, zien we dat de stresstolerantie veel lager is en dat uit zich in een hoog cortisolrespons op stress. En een (langdurige) piek in cortisol opgewekt door stress willen we juist vermijden omdat cortisol (stresshormoon) zoveel van onze hormonen negatief zal beïnvloeden en een hoop problemen zal veroorzaken. Dus die stress buffer, die stress tolerantie neemt af, omdat we niet meer die hormonale buffer hebben die afkomstig is van oestrogeen en progesteron. We hebben nu dus minder stressfactoren nodig om die toename van cortisol te zien. En als onze cortisolspiegels echt hoog zijn, zullen ze een hele hoop problemen veroorzaken die een negatieve invloed hebben op onze oestrogeenspiegels en het zal de progesteronproductie verminderen.
En die hormonale achtbaan zal nog veel gekker worden, want nu je minder goed met stress om kunt gaan, merk je dat de hoogtepunten hoger zullen zijn, de dieptepunten aanzienlijk lager zijn, en dan krijg je ook last van vreemde hormonale klachten. Je gaat je er alleen maar slechter door voelen en het kan zelfs zover komen dat je lichaam zich gaat verzetten tegen gewichtsverlies.
